Ik las een verhaal over wat het effect is van emoties en negatieve gedachten op je lichaam en dat was de aanleiding om jullie iets te vertellen over de aangerichte schade van emoties, stress en spanning bij mij.
Ik denk dat het zo’n vijf jaar geleden is dat ik na een flinke verkoudheid ineens onder de rode plekken zat. Mijn hele lichaam was bedekt. Van kruin tot tenen. Na verloop van tijd verdwenen de meeste plekken, alleen hadden een aantal plekken zich gebundeld. Op mijn hoofd zat een plek en twee grotere plekken op mijn onderbenen. Psoriasis was de diagnose. Aangevoerd door stress.
Terugkijkend kon ik het goed verklaren. Ik werkte al een tijdje meer uren, dan in eerste instantie op papier stond met twee kleine kids. De organisatie was een mega commerciële organisatie waar het nooit goed genoeg was. Je weet wel zo’n organisatie met een hijgende manager in je nek en maar roepen dat het meer en meer moet. En door mijn naïviteit ging ik maar gewoon rennen, want dat werd van je verwacht. Ik was in die periode zo ver van mijzelf verwijderd, dat ik op standje overleven stond. Grenzen waren ruimschoot gepasseerd. De psoriasis was een schreeuw van mijn lijf. Waarschijnlijk waren er tussentijds al wel andere signalen geweest, maar die heb ik compleet gemist.
Weet ook dat mijn sterke overtuiging: opgeven is geen optie, daar ook een hele belangrijke rol in heeft gespeeld.
Alsof dit nog niet genoeg een wake-up call was geweest, raakte ik ongeveer twee jaar geleden verkouden met een keelontsteking. Ik raakte schor. Op den duur verdween mijn verkoudheid, alleen bleef mijn stem schor. Een poliep op de stembanden was nu de diagnose. En ik kan je verzekeren dat het niet door mijn zangkunsten kwam.
Ik ben er nu achter dat als ik emoties ervaar dat ik het gevoel letterlijk wegslik. Dit is mijn vorm van overleven en het niet willen voelen.
Bottom line, ik luisterde onvoldoende naar mijn lichaam. Luisterde eigenlijk helemaal niet. Ik moest gewoon door, niet opgeven! Net als het liedje van Herman van Veen: Ik moet rennen, springen, vliegen, duiken, vallen, opstaan en
weer doorgaan.
Maar hoe goed zijn wij wel niet in het negeren van lichamelijke signalen. Een burn-out komt over het algemeen niet van de één op andere dag. Meestal wordt een burn-out wel aangekondigd, talloze signalen worden er door je lijf afgegeven, totdat je lijf uitgeput raakt en geen andere optie weet, dan je letterlijk tot stilstand te brengen.
Beeld jezelf maar in hoe jij je voelt en staat als je somber bent en hoe je voelt en staat als je krachtig en zelfverzekerd bent. Als je maar lang genoeg somber blijft ontstaan er vanzelf lichamelijke klachten.
Wat mij helpt is zelfkennis. Afgelopen jaren ben ik (met hulp) mezelf steeds beter gaan begrijpen en leren kennen. Bepaalde emoties en gedachten die ik had kan ik verklaren. Ik heb wel wat hobbeltjes, die ik dacht veilig onder een kleed te hadden verstopt, moeten gladstrijken. Dit was noodzakelijk, want die hobbeltjes blijven als kiespijn zeuren of je het wilt of niet.
Ook weet ik steeds beter wat ik belangrijk vind ik mijn leven en doe ik steeds meer de dingen die ik wil doen. Ook zoek ik de omgeving op die mij inspireert, maar ook rust geeft. Dit geldt ook voor de mensen om mij heen. In de tijd van mijn psoriasis zat ik duidelijk in de verkeerde omgeving in een de rol die mij minder paste. Hoe hard ik ook mijn best deed om het passend te maken.
Dus lieve mensen, sta eens even stil. Vraag jezelf af hoe het gaat. En nee, niet het standaard antwoord: dat het goed gaat. Echt even voelen! Hoe vaak heb je je dit jaar ziek gemeld op het werk? Of heb je het sporten afgezegd omdat je een pijntje had of ben je weer in de chipszak gedoken? Welke gedachten spoken er door je hoofd of welke emoties voelt als zeurende kiespijn.
Neem de tijd, wees kritisch en reikt jezelf een hand toe!
Luister naar het fluisteren van je lichaam, zodat het niet hoeft te schreeuwen!
Recente reacties