Op dit moment ben ik voor mijn studie bezig met het schrijven van een reflectieverslag. Je weet het vast nog wel. Zo’n verslag die je op school tot in de treuren moest maken. En maar over jezelf kletsen en schrijven. Ik maakte ze altijd braaf, maar leuk vond ik het niet.
Nu moet ik voor mijn studie na iedere module een verslag schrijven. Gelukkig sta ik er positiever tegenover, dan zo’n dik 15 jaar geleden. Ik zie nu in dat het schrijven van dit verslag mij dwingt om stil te staan bij mijn handelen. Weet ik waarom ik bepaalde dingen doe? Of hoe ik ze doe en waarom? Maar het dwingt mij ook om stil te staan bij de gevolgen van mijn handelen. Wat gebeurt er bij mijzelf of bij de andere? Raakt het mij of niet of juist de andere? Het is een interessant proces. Juist omdat we heel snel geneigd zijn om buiten ons zelf te kijken en te wijzen naar de andere of de omgeving. Dit is mens eigen hoor. Je bent heus niet de enige die het doet. Wijzen naar alles behalve jezelf is immers veilig.
Het mooie, soms ook heel confronterende van reflecteren is, is dat het een proces van bewustwording is. Je blikt terug op een bepaalde ervaring en bekijkt de situatie wat van een afstand. Je bekijkt of je wellicht aannames hebt gemaakt of bepaalde vooronderstellingen. Waren deze correct of had je het ook anders aan kunnen pakken, waardoor je de situatie ineens in een ander licht ziet. Ook krijg je door te reflecteren inzicht in de reden waarom je doet wat je doet. Deze bewustwording is zo kostbaar. Inzicht op het waarom je doet wat je doet kan heel veel gedragingen verklaren en geeft je de mogelijkheid om een keuze te maken.
Dat reflecteren heel confronterend kan zijn, maakt dat veel mensen het niet doen. Je een spiegel voorhouden kan betekenen dat je de mooie, maar zeker ook de iets minder mooie versie voor je ziet. Afgelopen zondag heb ik even de iets minder mooie versie van mijzelf gezien. Ik verloor mijn geduld bij mijn oudste zoon. Met het gevolg een flinke mopperpartij. Buiten zijn zicht had ik een enorme uitbarsting. Ik was emotioneel, verdrietig, boos en teleurgesteld in mezelf. Alles kwam bij elkaar. Alleen terugkijkend op de situatie ben ik mij nu bewust dat mijn gedrag richting hem de grootste trigger was voor zijn gedrag. Hij lijkt heel erg op mij, qua gedrag, maar ook wat betreft gevoeligheid en het soms aan de wandel gaan met de emoties. Hij was dus mijn spiegel. Alleen het stomme is dat ik precies weet wat de tegenpartij niet moet doen als ik in zo’n bui zit en wat deed ik? Mijn gedrag verergerende het alleen maar en ging het van kwaad naar erger. Gevolg: kind overstuur en ik overstuur.
Nu twee dagen later zijn de emoties wat gezakt, ja zo’n drama Queen ben ik, en terugkijkend op de situatie heb ik veel geleerd. Geleerd over mijn kind en heel veel geleerd over mijzelf. Hopelijk kan ik in een dergelijke situatie deze kennis gebruiken om een andere keuze te maken of mijn beeld aan te passen, waardoor mijn gedrag ook anders wordt.
Tja ik ben helaas ook niet perfect.
Recente reacties