Laatst vroeg ik jou ‘Wanneer ga jij je vaste baan opzeggen om te starten als zelfstandig ondernemer?’
In dit blog zal ik je meenemen in mijn verhaal. Hoe een bepaald moment ineens HET moment werd en ik voor mijzelf koos en ik mijn contract inleverde.
Ik neem je eerst mee naar mijn jongere jaren. Als oudste van 3 meiden voelde ik mij de verantwoordelijke thuis. Ik regelde het wel. Ik was een vrolijk meisje en altijd buiten aan het spelen. Ik was ook een gevoelig meisje en altijd aan het balanceren tussen alle emoties die op mij afkwamen. Ik was erg gevoelig voor sfeer en voelde feilloos aan als er wat was. Naast school was mijn pad redelijk uitgestippeld. Ik kwam vanaf mijn 4de op de rug van een pony terecht. Mijn ouders leefden voor de paarden. Vanaf mijn 11de kwam ik in de selectie terecht en reden mijn ouders mij door heel het land om selectietrainingen te volgen. Ook reden we Europa af om deel te nemen aan internationale wedstrijden. Een mooie tijd, maar ook een best heftige tijd. De druk was enorm hoog en een foutje zo gemaakt. Met mijn gevoeligheid was het soms een flinke achtbaan van emoties die ik maar moeilijk kon plaatsen.
De periode van mijn 11de tot en met mijn 15de heb ik als mooi ervaren, maar ook als heftig. Als jong meisje ben je in die periode aan het ontdekken wie je bent en ik denk dat ik mijzelf kan omschrijven als iemand die heel dienend was. Ik was ook best onzeker. In de sport lag het winnen en het verliezen zo dicht bij elkaar, dat een foutje maken ervoor zorgde dat je het maakte of juist niet. Ik betrok fouten maken ook heel erg op mijzelf, kon mijzelf dan echt verliezen in verdriet. Ik wilde het zo graag goed doen, voornamelijk voor mijn ouders.
Toen ik de overstap maakte naar de paarden, ging ik ook studeren. Eerst in Groningen, maar het reizen maakte het lastig om de sport te blijven beoefenen. Dus maakte ik de overstap naar Zwolle. Ik combineerde mijn studie met het rijden van 3 soms 4 paarden voor eigenaren en in de weekenden was ik op de wedstrijden te vinden
Hard werken en discipline waren de keywords voor deze periode. Ik wist op maandag hoe de rest van de week eruit zag en deze was zeer strak gepland.
Klanten bediende ik goed en super snel, flexwerkers wisten mij te vinden door mijn betrokkenheid en het vermogen om mens en vacature goed te matchen.
Na mijn studie ging ik aan de slag bij Randstad uitzendbureau. Een organisatie waar ik in eerste instantie wel een oordeel over had. Meer uit de angst dat ik mijzelf niet zag als een commercieel persoon. Ik was best een heel onzeker en bleu persoon en dit binnen een commercieel resultaatgedreven organisatie. Ik had mij binnen mijn studie meer gericht op het P&O vak, maar in de tijd dat ik afstudeerde waren er in die richting geen vacatures. Randstad kwam op mijn pad en bood mij een mooie kans om in ieder geval iets met mijn studierichting te doen. Dus ging ik het aan zoals ik het ook deed in mijn sport. Ik ging er vol voor, werkte keihard, legde de lat megahoog en was heel dienend naar mijn leidinggevende, collega’s en klanten. Klanten bediende ik goed en supersnel, flexwerkers wisten mij te vinden door mijn betrokkenheid en het vermogen om mens en vacature goed te matchen.
In deze periode werd ik ook moeder. Ik ging parttime werken, waar Randstad op dat moment niet heel flexibel in was. Ik werd van locatie geswitcht met het gevolg dat ik meer reistijd had EN ik reed nog steeds paard. En dit alles door nog steeds keihard te werken en heel veel discipline.
Na de geboorte van onze jongste zoon begon mijn harnas van hard werken en discipline de eerste scheuren te vertonen. Het lukte mij steeds minder goed om alle ballen hoog te houden. Ik deed mijn werk nog steeds vol overgave, het moederschap en het paardrijden. Maar waar was ik zelf in het verhaal?
Na een incident met een collega, had ik mij in allerlei bochten gewrongen om de klant optimaal te blijven bedienen. Ik had flink overuren gemaakt om vervolgens van mijn leidinggevende te horen dat ik niet zo stressbestendig was. Ik niet stressbestending? Ik trok mij deze opmerking onwijs persoonlijk aan e kwam in de clinch te liggen met mijn rechtsvaardigheidsgevoel. Ik had toch zo mijn best gedaan. Ik had de klant op nummer één gezet, ik had Randstad op nummer één gezet. Zagen ze dat dan niet? Ik liet typische slachtoffer gedrag zien. Hoe kan het nou aan mij liggen? Zien jullie dan niet hoe hard ik mij best deed?
Ik denk dat ik langzaam wat moe begon te worden van topsport bedrijven naast mijn sportcarrière.
Na 8 jaar maakte ik de balans op en maakte ik de beslissing om een andere werkomgeving te zoeken. Ik kon het niet meer verdragen om altijd een manager in mijn nek te hebben, die alsmaar riep dat het niet goed genoeg was en dat het meer moet zijn en dit continue met onderbezetting. Er werd ontzettend gestuurd op resultaat. Ik denk dat ik langzaam wat moe begon te worden van topsport bedrijven naast mijn sportcarrière.
Ik maakte de keuze om bij een productie-organisatie aan de slag te gaan. Een hele fijne informele organisatie waar ik het enorm naar mijn zin had met de mensen op de productievloer en mijn directe collega’s. Ik gaf de HR-afdeling verder vorm en zette samen met een collega een opleidingsacademie op.
Waar het eerst zo fijn leek en ik meer ontspannen leek te zijn, begon ik langzaam maar zeker weer dat paniekerige gevoel terug te krijgen en ook hetzelfde gedrag te vertonen. Ik reed nog steeds volop paard, trainde zeker 4 tot 5 keer in de week en reed wedstrijden, ik had twee jonge kinderen en werkte zelfs nog meer uren dan bij Randstad. Alleen dan wel flexibeler verdeeld over de week.
In wezen was er niets veranderd, hooguit de omgeving.
Ik werkte in deze rol nauw samen met twee directeuren die ik al mijn energie gaf. Energie die al schaars was. Door mijn loyale houding en het gedrag van een pleaser liet ik het ook toe. Ik wilde het nog steeds heel goed doen.
Maar het ging niet meer. Mijn energie was op, maar in plaats een stap naar achter te zetten, koos ik voor de weg die ik kende, de weg van de wilskracht en hard werk. Ik cijferde mijzelf volledig weg en alles kwam in dienst te staan om iedereen te pleasen. Ik moest en zou het tot een succes brengen.
Het voelde dan ook dat ik ze zou teleurstellen, want ook hier wilde ik het alleen maar zo goed mogelijk doen.
Op een avond reed ik naar de stal. Ik was volledig in paniek. Een aanval die ik ook al wel eerder had gehad, maar waar ik geen aandacht aan schonk en in mijn hoofd wegrationaliseerde. Deze avond lukte het mij niet meer. Ik was totaal in paniek. Ik zette die avond een enorme grote eerste stap.
Ik vertelde mijn ouders dat ik ging stoppen met paardrijden. Ik kon het niet meer opbrengen. Ik kon de verantwoordelijkheid gewoon niet meer dragen. Het sporten was bij mij alles of niets, er was geen middenweg. Een moeilijke beslissing, wetend wat mijn ouders allemaal voor mij hebben gedaan. Ik had het gevoel dat ik ze zou teleurstellen.
Ik moest nu echt voor mijzelf gaan kiezen. Ik was zelf in dit het verhaal nergens te bekennen. De beslissing was een grote beslissing en een emotionele beslissing. Maar ik kan je niet uitleggen wat een enorme opluchting het was om hem te nemen. Ik ervaarde letterlijk weer lucht en kon weer ademen. En het bijzondere is dat ik sindsdien niet meer op het paard heb gezeten. Ik ben niet meer in de stal geweest en heb hooguit 3 keer bij mijn zusje op de wedstrijden gekeken. Inmiddels zijn we ook alweer 7 jaar verder.
Ondanks dat ik lucht voor mijzelf had gecreëerd, ging het op het werk steeds minder lekker. Ik ervaarde weerstand op het moment dat ik een nieuw project moest oppakken, ik ervaarde weerstand op het moment dat ik sturing of feedback kreeg, ik ervaarde steeds meer weerstand tegen grapjes die werden gemaakt en ervaarde dat ik mijn energie niet meer kon geven.
Ik had ervaren hoe het was om mezelf een stukje te bevrijden en merkte dat Ik niet meer dienend kon en wilde zijn.
In die periode had ik ook met regelmaat fantasieën en beelden waarin ik het heft terug neem in mijn handen en mijn eigen leven leidt. Een totaal nieuwe ervaring, aangezien mijn leven altijd redelijk uitgestippeld was voor mij. Ik ontdekte dat ik verder kon kijken dan het hier en nu en de verkrampte situatie waar ik in zat. Ik begon steeds meer open te staan voor die nieuwe wereld. Ook voelde ik steeds meer een groot verlangen om mijn eigen pad te gaan lopen. Best spannend als je 37 bent .
Mijn lijf moest mij letterlijk op de kop zetten om het mij in te laten zien dat ik grenzen ver en echt ver voorbij was gegaan en voor mijzelf moest kiezen.
Naar mijn werk gaan werd steeds meer een opgave. Ik kwam vermoeid thuis en moest mijzelf naar het werk slepen. Mijn kids bleven over op de tussenschoolse opvang en hadden het daar helemaal niet naar hun zin. Ik had het niet naar mijn zin op mijn werk en toch hield ik vol. Ik kon toch niet zomaar opgeven, dat was namelijk het oordeel wat ik erover had.
Ook speelde het stukje financiën mee. Ik verdiende prettig met mijn 30 uur, dit gaf ons de ruimte om fijne dingen te doen. Dat ging ik toch niet zomaar weggooien? Schouders eronder, tandje erbij. Dit kon ik toch prima. Deed ik toch altijd.
Tot ik op een donderdagochtend naar mijn werk reed, uitstapte en van de spanning letterlijk moest overgeven op de parkeerplaats. Dit was voor mij HET moment. Net als bij de paarden, moest mijn lijf mij letterlijk op de kop zetten om het mij in te laten zien dat ik grenzen ver en echt ver voorbij was gegaan en voor mijzelf moest kiezen.
Ik liep naar binnen, riep de directeuren bij me en vertelde ze dat ik mijn contract bij deze ging inleveren. Een enorme schok voor hun, de hele organisatie maar voor mij………de allerbeste keuze ooit.
Dat was HET moment dat ik mijzelf eindelijk had bevrijd. Ik hoefde niet meer de ideale collega te zijn, de ideale werknemer, de ideale werkende moeder. Ik hoefde geen topsport meer te beoefenen. Ik hoefde niet meer dingen te doen die mij opgelegd werden. Ik hoefde aan niemand meer verantwoording af te leggen, behalve aan mezelf. Ik mocht mijn eigen leven gaan leiden!
En het bijzondere is, dat toen HET moment daar was ik mij helemaal niet druk maakte over het financiële verlies of alle oordelen die ik had over het opgeven, mislukken of falen. Het enige wat ik dacht was, hier moet een eind aan komen. Ik moest hier weg.
De vrijheid die ik mijzelf had gegeven door mijn baan op te zeggen, was namelijk onbetaalbaar en van onschatbare waarde.
IK WAS VRIJ MENSEN! MIJN leven kon beginnen. Dit is wat ik voelde!
Ik kwam voor de zomervakantie thuis te zitten, heb heerlijk genoten van de vakantie met man en kids en besloot in september maar eens rustig te gaan bedenken wat ik dan echt voor mijzelf zou willen. Het mooie was doordat ik mezelf had bevrijd ging ik vol open staan. Ik kon gaan ontvangen, datgene wat er op mijn pad zou komen en dit kwam er. Vrijwel moeiteloos. In september had ik mijn eerste interim klus en werd ik al snel benaderd voor meer. Wat ook heeft geholpen is dat ik altijd het geloof heb gehad dat het goed zou komen. Ik had natuurlijk ervoor kunnen kiezen dat ik had gefaald. Het was mij niet lukt om alle ballen hoog te houden, maar ik koos ervoor om het leven aan te pakken er wat moois van te maken. Het was nu mijn tijd.
Sinds ik voor mijzelf heb gekozen heb ik flink geïnvesteerd in trainingen en coaching.
Ondanks dat ik mezelf had bevrijd, was ik natuurlijk niet helemaal vrij. Ik had dan wel mijzelf bevrijd van bepaalde omgevingen, maar ik had natuurlijk nog het één en ander te doen op het gebied van mijn mindset. Ik heb mijn jaren geleefd op een heel sterk patroon met gedachten en overtuigingen. Een patroon dat ervoor zorgde dat ik overleefde, dat ik mijn sport kon beoefenen en mijn werk kon uitvoeren, maar ook een patroon dat er langzaam voor zorgde dat ik mijzelf verloor. Onder dit patroon had ik ook identiteiten ontwikkeld die ervoor zorgden dat ik mezelf klein maakte, mezelf niet belangrijk maakte. En wat je ziet in de keuzes die ik maakte dat wisseling van omgeving tijdelijk verlichting gaf, maar dat diep gebaande patronen altijd weer boven kwamen.
En het diepe verlangen wat hier onderligt heeft uiteindelijk te maken met gezien willen worden. Ik wilde zo graag gezien worden, gewaardeerd worden, gewoon om wie ik was, ik wilde ertoe doen. Daarom ging ik iedere omgeving, opdracht, doel aan alsof het topsport was. Gruwelijk hard mijn best doen.
En terugkijkend had mijn lijf mij zoveel signalen gegeven. Ik kwam na een keelontsteking ineens onder de psoriasis te zitten. Ik zat er van kruin tot aan mijn tenen onder, allemaal plekjes over mijn hele lijf, met uiteindelijk twee grote plekken op mijn benen. De trigger was stress, maar ik legde de link toen niet. Een paar jaar later bleef ik na een keelontsteking schor, bleek ik een poliep op mijn stembanden te hebben. Het gevolg van spanning, het letterlijk inslikken en niet uitspreken van emoties. Pas met hulp van een coach kon ik de link leggen.
Ik heb na het opzeggen van mijn baan dan ook flink geïnvesteerd in mijzelf. Ik heb trainingen gevolg en ben met een coach aan de slag gegaan. Ik moest het sterke patroon een andere vorm gaan geven. Het diende mij niet meer zoals het deed. Het moest verlicht worden. Ik moest verlicht worden. Ik wilde meer in contact komen met mijn gevoel. Want ondanks dat ik een gevoelig mens ben, veel emoties oppik, was er geen ruimte voor dit gevoel. Ik had geleerd om alles in mijn hoofd op te lossen. De emoties die ik wel toeliet waren zo overweldigend dat ik geen idee had hoe ik hiermee moest dealen.
Maar lieve mensen, ik ben zo ontzettend dankbaar. Ik ben dankbaar dat ik dit alles heb mogen meemaken, want k heb mooie dingen gedaan, gezien en het heeft me gebracht waar ik nu ben. Het leven waar ik over fantaseerde krijgt steeds meer vorm. Ik ervaar ook echt dat als je je gedachten verandert, dat de wereld om je heen verandert. Ik heb een aantal voor mij grote beslissingen genomen en daarbij andere gedachten gekregen en een compleet nieuwe wereld heeft zich geopend.
En sinds ik mijzelf heb bevrijd heb ik mooie fijne en inspirerende mensen mogen ontmoeten. Ik sta volledig open en merk dat het universum deze signalen oppikt. Ik geniet intens van de dingen die ik doe, ben soms net een klein kind en word onwijs blij van dingen ontdekken en doen. Ik heb nog het één en ander in te halen.
Ook het ondernemerschap vind ik geweldig. Ik kan er al mijn creativiteit in kwijt, ik kan het op mijn manier doen, in mijn tempo en waar ik maar wil. Ik hoef aan niemand verantwoording af te leggen, alleen aan mijzelf. Ik sta volledig open, ontmoet mooie mensen en mag aan de zijlijn staan van nieuwe ontwikkelingen en sta vol in mijn kracht. En ergens ben ik nog steeds een matchmaker en vind ik het fantastisch om anderen te begeleiden naar het ondernemerschap.
Een missie waarin ik jou als alles gun en met name zichtbaarheid, want jij bent zo mooi zoals je bent.
Ik heb ontdekt dat mijn drive om ergens voor te gaan groot is. Ik weet hoe het is om met ziel en zaligheid ergens volledig voor te gaan. Ik weet wat het is om te verliezen, weer op te staan en door te gaan. Maar ik ben ook een gevoelsmens, erg empathisch en zie alle mooie kanten in anderen. Ook ik zie veel kansen en mogelijkheden. Die zag ik al in mijn Randstad periode en later ook bij de productie-organisatie. Ik zie de persoon achter de persoon en heb veel productie-medewerkers het vertrouwen mogen geven dat ze meer konden dan wat ze deden en zelf zagen.
Ook wordt ondertussen mijn missie steeds duidelijker. Een missie waarin ik jou als alles gun en met name zichtbaarheid, want jij bent zo mooi zoals je bent. Je bent het waard, je bent belangrijk voor de wereld en je doet ertoe. Jij mag je eigen pad volgen. Dit is niet egoïstisch, je hoeft geen rekening te houden met een ander, jij mag gewoon dat doen wat belangrijk voor jou is.
Ik hoop je te hebben geïnspireerd met mijn verhaal. Wat ik graag mee wil geven is dat er hoop is. Als het mij lukt, lukt het jou ook. En soms komen we ongevraagd in situaties terecht en leven we een leven wat misschien helemaal niet van ons is. Ik weet als geen ander hoe hardnekkig patronen met gedachten en gedragingen zijn, maar ik weet ook dat we ze kunnen veranderen. Ik gun jou de moed om voor jezelf te kiezen en jouw leven te leven. Maak er wat moois van lieve mensen!
Weet ook dat je niet alleen bent!
Herken jij je (deels) in mijn verhaal en voel jij aan alle kanten dat het klaar is voor actie! Vraag mijn gratis E-book aan voor meer tips en inspiratie of neem contact met mij op. Ik wil je met alle liefde helpen om de stap naar het ondernemerschap te zetten, zodat jij vol vertrouwen vrijuit kunt leven.
Recente reacties